​​​

“Koşturuyordum. Ama içimde hep bir geç kalmışlık vardı.”

 

Uzun yıllar boyunca bir çok alanda çalıştım: Reklam, iletişim, pazarlama, dijital iletişim,... kelimelerle aram iyiydi. Ama en zorlandığım şey, kendi duygularımı kelimelere dökmekti.

Çünkü ne zaman durup içime baksam, o tanıdık duygu çıkıyordu:

“Geç kaldım.”

 

Neye olduğunu bilmiyordum.

Hayata mı, kendime mi, duygulara mı?

Ama hep bir şeyleri yakalamaya çalışıyor gibiydim.

Koşturuyordum. Hızlıydım. Farklı şeyler yapıyordum.

Ama içimde sürekli bir eksik halka dönüp duruyordu.

Ve onunla birlikte gelen başka bir duygu:

Kendimi anlatma ihtiyacı.

Sanki anlaşılmak için önce ikna etmem gerekiyordu.

 

Bu sorularla, bu yorgunlukla tanıştım RTT ile.

Hipnoz kelimesine mesafeliydim. Ama bu yöntem, bana aslında zihnimin beni nasıl koruduğunu — ama aynı zamanda nasıl tuttuğunu — gösterdi.

İlk seansımda zihnim beni bir çocukluk anıma götürdü.

Çok büyük bir travma değil, anlatınca hiç etkileyici bile değil, ama çok tanıdık bir his:

Görülmemek.

 

İşte o zaman fark ettim:

Bazen zihnin çözüm olarak geliştirdiği şeyler, seni korumak için kendinden uzaklaştırıyor.

Ve bazen “daha çok çabalıyorum” dediğin yerde, aslında sadece daha çok kaçıyorsun.

 

RTT benim için hızlı bir çözüm değil; net bir aynaydı.

Bugün bu aynayı başkalarına da tutmak için buradayım.

Koşturmaktan yorulmuş ama neden duramadığını da bilmeyen herkes için…